The Black Heart Procession - A light So Dim

Frames - Don't Stay Here

Η ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας και πώς άλλαξε την μουσική για πάντα

Στα παλιά χρόνια η κιθάρα (ακουστική ή κλασσική) ήταν σχεδόν αδύνατο να ακουστεί σε μια μπάντα όπως  τα τύμπανα η το κοντραμπάσο. Γι αυτό, κάπου στο 1930 ένας εφευρετικός τύπος εφηύρε την πρώτη ηλεκτρική κιθάρα που λειτουργούσε με ενισχυτή και μπορούσες να ρυθμίσεις εσύ την ένταση της. Που να ήξερε τότε πως η ανακάλυψη του θα επηρέαζε τόσο πολύ την πορεία της μουσικής του 20ου και 21ου  αιώνα

Όπως οι περισσότερες καινούριες ανακαλύψεις, έτσι και  ή ηλεκτρική κιθάρα δέχτηκε κριτικές άλλα γρήγορα κέρδισε τους ανθρώπους επειδή έδωσε στους μουσικούς τη δυνατότητα να παίξουν πολύ πιο δημιουργικά και να εκφράσει ο καθένας το στυλ του.

Ο πρώτος μαγνήτης

Η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα

Η πρώτη solid body ηλεκτρική κιθάρα

Η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα μαζικής παραγωγής

Το 1924, ένας μηχανικός που δούλευε για τη Gibson ονόματί Lloyd Loar, σχεδίασε τον πρώτο μαγνήτη για κιθάρα. Χρησιμοποιώντας έναν κανονικό μαγνήτη, μετέτρεπε τις δονήσεις των χορδών της κιθάρας σε ηλεκτρικά σήματα, τα οποία στην συνέχεια ενισχύονταν με την βοήθεια ενός ενισχυτή. Ο πρώτος αυτός μαγνήτης λοιπόν, δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο από άποψη ήχου, αλλά σίγουρα ήταν μια καλή αρχή.

Το 1931 ιδρύθηκε  η Electro String Company από τους Paul Barth, George Beauchamp και Adolph Rickenbacker, και ήταν η πρώτη εταιρεία που κατασκεύασε και πούλησε ηλεκτρικές κιθάρες στο ευρύ κοινό.  Έφτιαχναν τις κιθάρες από χυτό αλουμίνιο και παιζόταν μόνο ξαπλωμένη στα πόδια του κιθαρίστα και μόνο με slide . Λόγω των περίεργων υλικών της λοιπόν, χαριτολογώντας την έλεγαν “τηγάνι”.

Η γρήγορη επιτυχία της κιθάρας αυτή προέτρεψε την Gibson να φτιάξει και αυτή ένα δικό της μοντέλο , την  ES-150, η οποία είναι ένας μύθος σήμερα.

Οι ηλεκτρικές κιθάρες έγιναν γρήγορα δημοφιλείς παρόλο που υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα με την κατασκευή τους. Το σώμα της κιθάρας δονούνταν υπερβολικά εξαιτίας της δυνατής έντασης που προερχόταν από τον ενισχυτή, προκαλώντας αυτό που είναι γνωστό ως feedback. Η πιο προφανής λύση ήταν να φτιάξουν μία κιθάρα με πιο στερεό σώμα που δε θα δονούνταν τόσο εύκολα.

Όπως με τις περισσότερες καινοτομίες, υπάρχει μία διαμάχη για το ποιος εφηύρε πρώτος της solid body ηλεκτρικές κιθάρες. Ο  Les Paul κάπου στο 1940 έφτιαξε τη δική του κολλώντας έναν λαιμό Gibson σε ένα στερεό κομμάτι ξύλο. Από αυτή την ένωση έδωσε στην κιθάρα χαριτολογώντας το όνομα «The Log» (η Σύνδεση).

Περίπου την ίδια περίοδο ο κιθαρίστας Merle Travis και ο μηχανικός Paul Bigsby ανέπτυξαν μια solid-body κιθάρα που μοιάζει πολύ με τις σημερινές που ξέρουμε.

Ο Leo Fender μέσα στη δεκαετία του  1950 ήταν ο πρώτος που παρήγαγε μαζικά μια ηλεκτρική κιθάρα που αρχικά λεγόταν  Fender Broadcaster. Αυτή η κιθάρα γρήγορα μετονομάστηκε στην πολύ γνωστή Telecaster μόνο και μόνο επειδή το όνομα Broadcaster χρησιμοποιούνταν ήδη από μια άλλη εταιρία. Ο Leo συνέχισε και το 1954 έφτιαξε την πιο γνωστή κιθάρα όλων των εποχών, την Stratocaster.

Η επιτυχία του Leo οδήγησε και άλλους κατασκευαστές κιθάρας στην ανάπτυξη δικών τους επιχειρήσεων μαζικής παραγωγής.  Αξιοσημείωτη  είναι η συνεργασία της εταιρείας Gibson και του διάσημου κιθαρίστα Les Paul και η δημιουργία της πιο διάσημης ηλεκτρικής κιθάρα σήμερα, της  Gibson Les Paul.

Διάφορα μοντέλα

Κατά τη διάρκεια του 60 και του 70 οι επώνυμες ηλεκτρικές κιθάρες ήταν πολύ ακριβές για έναν μέσο άνθρωπο. Γρήγορα εμφανίστηκαν κάποιες φθηνές απομιμήσεις αλλά ήταν κατώτερες ποιοτικά στον ήχο και στο παίξιμο. Κάπου στο 80 οι Ιάπωνες άρχισαν να κατασκευάζουν ηλεκτρικές κιθάρες παρόμοιας ποιότητας με αυτής των αμερικανικών μοντέλων, αλλά σε πολύ καλύτερη τιμή . Αυτό οδήγησε τη Fender και άλλες πρωτοπόρες εταιρίες να παράγουν πιο φθηνές version των κλασικών μοντέλων και έτσι η ηλεκτρική κιθάρα έγινε προσβάσιμη σε περισσότερους.

Σήμερα οι  Gibson και Fender ακόμα φτιάχνουν κάποιες από τις πιο γνωστές και πιο ποιοτικές ηλεκτρικές κιθάρες στην αγορά. Παρόλα αυτά υπάρχουν και οι  BC Rich, ESP,Ibanez και PRS  που είναι επίσης πολύ ποιοτικές.  Καινούρια σχέδια, σχήματα και υλικά ενσωματώνονται με  καινούριες τεχνολογίες για να υπάρχουν καλύτερες κιθάρες και περισσότερες επιλογές για τον αγοραστή.

Πλέον υπάρχουν ακόμα και ψηφιακές κιθάρες όπως η Line 6 Tyler Variax που προσομοιώνει ήχους από διάφορες ακουστικές , ηλεκτρικές και 12χορδες κιθάρες. Μπορεί επίσης να αλλάζει κουρδίσματα χωρίς να την ξεκουρδίζεις και να μην παράγει καθόλου μα καθόλου θόρυβο, ακόμα και όταν χρησιμοποιείς μονό μαγνήτη με full παραμόρφωση

Η ηλεκτρική κιθάρα λοιπόν έχει διανύσει πολύ δρόμο με ένα ενδιαφέρον και ευρηματικό παρελθόν, και να είστε σίγουροι πως θα έχει ένα ακόμα λαμπρότερο μέλλον.

Δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσεις και εσύ κιθάρα? Ενημερώσου λοιπόν για τα μαθήματα κιθάρας που κάνω στην Θεσσαλονίκη, Αθήνα και μέσω SKYPE ΕΔΩ και στείλε μου ένα μήνυμα.

Πηγή:

http://orestisguitar.com/istoria-tis-ilektrikis-kitharas-ke-pos-allaxe-tin-mousiki-gia-panta-775

This Will Destroy You - There Are Some Remedies Worse Than the Disease

Levitation Room - Minds of our Own

Joan Baez - Diamonds And Rust (French TV studio, 1977)

Crippled Black Phoenix Live!

Mother Engine - Weltraumwolf

1000mods - The Son

Mogwai - Les Revenants

Helen Money - Become Zero

Έφυγε από τη ζωή ο πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής

http://straightonmusic.com/2016/11/efygeapo-th-zwh-o-prwtoporos-ths-hlektronikhs-moysikhs/

Smoke the Fuzz Fest! Helen Money & Russian Circles

Colour Haze - Aquamaria

Sun Mammuth "Cosmo" (Full Album) 2015

Sun of man II

Smoke the fuzz fest!

Explosions in the Sky 16/10/16:

Συναυλία Λ.Παπαδόπουλος. Γ.Γιοκαρίνης Ν.Ζιώγαλας Γ.Μηλιώκας 14/10/16:

Bill Withers - Ain't No Sunshine

Playing For Change - Stand By Me/Sittin' On The Dock Of The Bay/Imagine

Διάφανα Κρίνα - Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά

Sonora Ritual - Dust Monument (Full Album 2016)

Without You

Russian Circles "309" - Empros Live Studio Sessions

Siena Root - Kaleidoscope (Full Album)

Ludwig van Beethoven - Moonlight Sonata ( 3rd Movement ) Tina S Cover

Πέθανε ο Θάνος Ανεστόπουλος των Διάφανων Κρίνων

Ο τραγουδιστής, συνθέτης , στιχουργός και συνιδρυτής των Διάφανων Κρίνων έφυγε από τη ζωή μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο

Ένας μεγάλος ποιητής της γενιάς του, ο Θάνος Ανεστόπουλος, πέθανε μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο τον οποίο κοίταξε κατάματα. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει πως έπασχε από μεταστατικό καρκίνο των οστών τον Μάιο του 2015.

Από τότε δεν σταμάτησε να πολεμά και να μην το βάζει κάτω, συνεχίζοντας να τραγουδά για την αγάπη, τον έρωτα και τη ζωή.

"Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε", έγραφε ο Θάνος πριν από μερικούς μήνες.

Τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του ανακοινώθηκαν από στενούς του φίλους και συνεργάτες στο Facebook το πρωί του Σαββάτου. Η είδηση αναρτήθηκε και στο fan page των Διάφανων Κρίνων.

Όντας εν μέσω της γενναίας του μάχης, είχε προλάβει να μας χαρίσει δύο υπέροχες συναυλίες στην Τεχνόπολη, μαζί με όλα τα μέλη των Διάφανων Κρίνων, σε μια ιστορική επανένωση της μπάντας μετά τη διάλυση της το 2009. Ακολούθησαν δύο συγκλονιστικές εμφανίσεις στο Παλλάς και στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.

Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1967 και υπήρξε μέλος των Διάφανων Κρίνων από το 1991 όταν και σχηματίστηκαν. Η αγάπη του Θάνου Ανεστόπουλου για την ποίηση τον ώθησε στην μελοποίηση ποιημάτων μεγάλων ξένων και Ελλήνων ποιητών, που τα συναντάμε σε όλη την δισκογραφία των Κρίνων. Μια δισκογραφία που ξεκίνησε από το 1994 και ολοκληρώθηκε το 2008. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στο μουσικό βιβλίο των Διάφανων Κρίνων "Ο Γύρος της Μέρας σε 80 Κόσμους" (Ίνδικτος, 2005).

Το 2009 δημιούργησε μαζί με τον μουσικό και συνθέτη Νίκο Πλάτανο, το μουσικό project ''Οι Ποιητές Γυμνοί Τραγουδούν'', βασισμένο σε καινούρια τραγούδια, σε μελοποιήσεις αγαπημένων τους ποιητών, καθώς και σε ανέκδοτες ακουστικές αποδόσεις τραγουδιών από τη δισκογραφία του συγκροτήματος ''Διάφανα Κρίνα''.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Θάνος Ανεστόπουλος έχει συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες κοινωφελούς χαρακτήρα. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών έπαιξε στις φυλακές ανηλίκων στην Αυλώνα.

Μεταξύ άλλων έγραψε μουσική για τα θεατρικά ''Δεσποινίς Τζούλια'' του Στρίνμπεργκ και ''Σ’ αγαπώ και μου λύπης'', ενώ τραγούδι του συμπεριλήφθηκε στο ''Δον Ζουάν'' του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης τραγούδια του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ταινίες μικρού μήκους.

Την άνοιξη του 2012 κυκλοφόρησε από την Inner Ear ο πρώτος επίσημος προσωπικός του δίσκος, το "Ως το Τέλος".Τελευταίο του βιβλίο ήταν η ποιητική συλλογή "Αρχίζω με το σ' αγαπώ".

Θάνο σε ευχαριστούμε που υπήρξες. Σε ευχαριστούμε για όλα.

"Θέλω να σας στείλω όλη την θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια ,έρωτα ,αγώνα και δημιουργία.

Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε."

Με αγάπη

Θάνος Ανεστόπουλος

Oh Hiroshima - In Silence We Yearn (Full Album)

Rama - Rama (2015) Full EP

Birthmark: Sunday Morning (Official Video) [The Sound Of Everything]

Οταν ο Eric Clapton ήταν κιθαρίστας στο Ελληνικό συγκρότημα Juniors !

εφ. Ελευθερία, 14/10/1965

Ήταν Κυριακή 10 Οκτωβρίου 1965 γύρω στις 6:15 το απόγευμα. Ο δρόμος ήταν ολισθηρός λόγω βροχής. Ένα φορτηγό επί της… δημοσίας οδού Αθηνών-Λαμίας, κάπου εκεί κοντά προς τις εργατικές κατοικίες της Νέας Φιλαδέλφειας, κι ενώ κατευθυνόταν προς την Λαμία ντεραπάρει, περνάει τη διαχωριστική νησίδα, που δεν είχε προστατευτικά κιγκλιδώματα φυσικά, μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα και καρφώνεται πάνω σ’ ένα Πεζώ, το οποίον οδηγούσε ο 30χρονος μάνατζερ του συγκροτήματος Juniors Γιάννης Κρασούδης. Η σύγκρουση υπήρξε σφοδρή. Από τα συντρίμμια του ΙΧ ανασύρονται νεκροί ο Κρασούδης, η σύζυγός του Ελένη ετών 26, ο Θάνος Σουγιούλ οργανίστας και «ψυχή» των Juniors ετών 22, η μνηστή του Νανά Μπενέτου 18 ετών (χορεύτρια στο μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου), ενώ τραυματίζεται βαριά ο 19χρονος κιθαρίστας Αλέκος Καρακαντάς (αν κάποιες από τις ηλικίες δεν είναι και τόσο ακριβείς μικρό το κακό). Το δυστύχημα συγκλονίζει την Αθήνα της εποχής, γίνεται θέμα στα μέσα και τον Τύπο, όπως ευρύτερο θέμα γίνεται και η ανύπαρκτη «οδική ασφάλεια», που στέλνει στον τάφο κάμποσους νέους, ή λιγότερο νέους, κάθε βδομάδα.  (πλήρες ρεπορτάζ από το δυστύχημα εδώ )

Για το χώρο του ελληνικού ροκ το δυστύχημα αυτό συνδέεται με πολλά. Όχι μόνο με το θάνατο του Σουγιούλ και των υπολοίπων νέων ανθρώπων, ή με τον σοβαρό τραυματισμό του Καρακαντά, δηλαδή με την ανακοπή της επιτυχημένης πορείας των Juniors, αλλά και με κάτι άλλο… παγκοσμίου ροκ ενδιαφέροντος. Με την αντικατάσταση του Καρακαντά από τονEric Clapton στη σύνθεση των Juniors, για καμμιά δεκαριά μέρες.

Ο Clapton βρισκόταν στην Ελλάδα με τους Glands, δηλαδή τηνGreek Loon Band και την μετεξέλιξή της τους Faces ήδη από τον Αύγουστο του ’65, έπαιζε με τους Faces (που είχαν πλέον για ντράμερ τον Μάκη Σαλιάρη) support στους Juniors στο Ιgloo της Κυψέλης, ενώ μετά το δυστύχημα της 10ης Οκτωβρίου καλείται από τον ιδιοκτήτη του κλαμπ Γιώργο Καραμουσαλή να πάρει τη θέση τού ευρισκόμενου στο νοσοκομείο Καρακαντά, ώστε το ελληνικό συγκρότημα να μην διακόψει τις εμφανίσεις του. Όπερ και εγένετο. Ο Eric Clapton ποζάρει ως μέλος των Juniors σε δύο τουλάχιστον φωτογραφίες, αμφότερες τραβηγμένες μετά το δυστύχημα… Η μία από το Igloo προφανώς (με τα μέλη τωνJuniors να φορούν άσπρες μπλούζες και μαύρο περιβραχιόνιο – το ίδιο και ο Clapton) και η δεύτερη από την επιμνημόσυνη συναυλία στον κινηματογράφο Τερψιθέα του Πειραιώς, την 17/10/1965 (με τον Clapton να είναι μαυροντυμένος… στην Α/Μ φωτογραφία). Όλα αυτά είναι πλέον γνωστά κι έχουν γραφεί (και) στο δισκορυχείον σε δύο παλαιότερες αναρτήσεις (την 14/8/2010 και την 18/9/2010), που μάζεψαν συνολικώς 233 σχόλια!

Θάνος Σουγιούλ

Παρότι τα βασικά γεγονότα τα είχα στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια (από τα μέσα του ’80 χοντρικώς) υπήρχε, πάντα, κάτι που μου κέντριζε το ενδιαφέρον και… ακόμη το ψάχνω. Το… αν ήξεραν οι Juniors και όποιοι άλλοι, ποιος ακριβώς ήταν ο EricClapton, την εποχή εκείνη. Αν ήταν γι’ αυτούς δηλαδή ο κιθαρίστας των Yardbirds στο “For your love” –που είχε κυκλοφορήσει στην Αγγλία τον Φλεβάρη του ’65 και που είχε τυπωθεί και σε ελληνικό 45άρι λίγο αργότερα– και όχι ο «Eric oΆγγλος».

Πληροφοριακά να πω πως το “For your love” περιλαμβάνεται στη στήλη “Hits of the World” στο τεύχος 29 των Μοντέρνων Ρυθμών(12/5/1965), ενώ μπαίνει στο ελληνικό Top-30, που δημοσιεύεται στο τεύχος 30 των Μ.Ρ. της 26/5/1965, κατ’ ευθείαν στη θέση 24. Η πορεία του από ’κει και πέρα ήταν η εξής: την 9/6/1965 φθάνει στη θέση 15, την 23/6 παραμένει στην 15, την 7/7 ανεβαίνει στην 8, την 21/7 φθάνει στη θέση 2 (πίσω από το “Thelast time” των Rolling Stones), την 4/8 πέφτει στη θέση 4, την 18/8 είναι νούμερο 1, την 1/9 νούμερο 2 και την 15/9 νούμερο 6 (σ’ αυτό το τεύχος των Μ.Ρ., το #38, δημοσιεύονται και οι στίχοι του), πριν το τραγούδι βγει από το τοπ. Θέλω να πω, με όλα αυτά, πως το “For your love” ήταν πασίγνωστο στην Ελλάδα των mid-sixties και πως αποκλείεται να μην το είχαν ακούσει και οι Juniors. Το ζήτημα είναι αν είχαν προσέξει, και αν είχε εντυπωθεί στη μνήμη των μελών τού συγκροτήματος, εκείνο που φαινόταν στην ετικέτα του ελληνικού single “For your love/ Gotto hurry” [Columbia SCMG 265], ήτοι το… “Featuring Evic‘Slowhand’ Clapton”[sic]. Λέτε να έκανε εκείνο το “Evic” τη ζημιά; Πλάκα κάνω…

Το πιο πιθανόν είναι, λοιπόν, οι έλληνες μουσικοί να μην είχαν αντιληφθεί, τον Οκτώβριο του ’65, πως βρίσκονταν πριν ή μετά το δυστύχημα στο ίδιο μαγαζί, και στο ίδιο γκρουπ εν συνεχεία, με τον Eric Clapton, τον κιθαρίστα τού “For your love” (εγώ είμαι σίγουρος δηλαδή πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα). Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, επειδή το “For your love” ήταν πασίγνωστο, θα έπρεπε να είχε σειστεί ο τόπος! Απεναντίας, βλέπουμε πως ακόμη και οι μουσικοδημοσιογράφοι (που υποτίθεται πως ψάχνουν περισσότερο τα πράγματα), όπως και η σύνταξη των Μοντέρνων Ρυθμών βρίσκονταν σε άγρια μεσάνυχτα. Είναι δε χαρακτηριστικό αυτού που λέμε το… φοβερό «σαλόνι» του τεύχους 41 (27/10/1965) των Μ.Ρ. Στην αριστερή σελίδα, την 12, δημοσιεύεται η γνωστή πια φωτογραφία από την Τερψιθέα, με τους Συργιάννη και Σαραντή να γράφουν για τον…«μαυροντυμένο κιθαρίστα των Φαίησις –αγγλικό συγκρότημα που εμφανίζεται στο Ιγκλού– Έρικ Κλέμπτον[sic], ο οποίος αναπλήρωσε τον άλλον άτυχο του συγκροτήματος, τον Αλέκο (Καρακαντά)» (στην λεζάντα το όνομα πάντως είναι γραμμένο με… σωστά ελληνικά, ως Έρικ Κλάπτον), ενώ στην δεξιά σελίδα, την 12, ο Κώστας Νίκας γράφει, μετά από μιαν επίσκεψή του στο Λονδίνο: «Με την άνοιξι, και σύμφωνα με το παράδειγμα του Έρικ Κλάπτον (ενός κιθαρίστα των Γιάρντμπέρντς), τ’ αγόρια φτιάχνουν τα μαλλιά τους κοντά…». Δύο κείμενα σε δυο αντικριστές σελίδες ενός περιοδικού ν’ αναφέρονται με τρόπο που να σε κάνει ν’ απορείς στο ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Κανείς από τους τρεις δημοσιογράφους δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Κανείς τους δεν μπορούσε να κάνει τη σύνδεση. Ακόμη και για την σύνταξη του περιοδικού οι… δύο κιθαρίστες ήταν δύο διαφορετικά πρόσωπα!

Η Νανά Μπενέτου (μνηστή του Θάνου Σουγιούλ) στην άκρη δεξιά

Οι Juniors, γιατί να ήξεραν, τώρα, κάτι περισσότερο; Αν ήξεραν θα το κραύγαζαν! Εξάλλου, αν ο Clapton τους είχε συστηθεί απλώς ως “Eric” (όπως είναι το πιο πιθανόν, για να μην πω το βέβαιο) τίποτα δεν θα τους έλεγε ακόμη κι αυτό. Τα μέλη του γκρουπ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες εκείνη την εποχή άιντε να ήξεραν τον… Evic ‘Slowhand’ Clapton”, και τούτο… αν είχαν συγκρατήσει εκείνο που αναγραφόταν στο 45άρι. Αν λέω… Το “Eric” σκέτο αποκλείεται να σήμαινε κάτι ιδιαίτερο δηλαδή, ή να παρέπεμπε σε κάτι… Αυτά σε πρώτο χρόνο, γιατί… το τι μπορεί να λέει ο καθένας σήμερα δεν έχει και τόσο νόημα…

Δεν θα έγραφα αυτό κείμενο, τώρα, αν δεν είχα –από τη μεριά μου– κάτι καινούριο να προσθέσω. Κάτι που το ανακάλυψα πριν κάποιο καιρό κι έχει το νόημά του (πάνω σ’ αυτό που συζητάμε). Ένα τεύχος του περιοδικού Αθηναίααπό τον Νοέμβριο του 1965 (κυκλοφόρησε δηλαδή λίγο μετά τα γεγονότα, το δυστύχημα του Οκτωβρίου, τη συναυλία των Juniors-Clapton στην Τερψιθέα, την επιστροφή του άγγλου μουσικού στην πατρίδα του…), στο οποίο υπάρχει ένα δακρύβρεχτο κι-εγώ-θα-πω κουτσομπολίστικο κείμενο κάποιου Γιώργου Μαρκέζη, που περιλαμβάνει όμως ορισμένα στοιχεία και μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες (βλέπουμε κάποιες απ’ αυτές). Ξεκινούσε ο Μαρκέζης:

«Πέθανε πολύ νέος. Έγραψαν πολλά γι’ αυτόν. Κι όμως ο Θάνος Σουγιούλ δεν έπρεπε να πεθάνη. Ήταν τόσο κεφάτο, τόσο ευτυχισμένο και όμορφο παιδί, που, όλοι όσοι τον ήξεραν και έμαθαν για το δυστύχημα, έμειναν άφωνοι (σ.σ. φαντάζομαι πως κι εκείνοι που θα ήξεραν τα υπόλοιπα θύματα του τροχαίου, θα έμειναν το ίδιο άφωνοι…). Το ρεπορτάζ της Αθηναίας, που ακολουθεί, είναι περισσότερο ένα αφιέρωμα στον νεαρό πλαίυ μπόυ που τελείωσε τη ζωή τους στους τροχούς μιας καρμανιόλας, παρά ένα ρεπορτάζ. Γράφτηκαν τόσα για την “καρατόμησι”, που η Αθηναία τόσον καιρό μετά, δεν θα ’χε να προσθέση τίποτα. Μπορεί όμως να παρουσιάση τον αληθινό Σουγιούλ, το παιδί που πέθανε τζούνιορ, όπως λίγοι τον ήξεραν. Μια φωτογραφική αναδρομή, στο οικογενειακό του άλμπουμ. Μια συζήτησι με τους φίλους του. Μια ματιά στην ζωή που δεν ολοκληρώθηκε. Αυτός είναι ο Θάνος».

Ο Μαρκέζης είναι ο πρώτος, αποδεδειγμένα, που συνδέει τον Eric Clapton που έπαιζε στουςJuniors, τον Οκτώβριο του ’65, με τον Clapton των Yardbirds (και μάλιστα πριν ο Clapton γίνει μέγιστη φίρμα μέσω του Mayall ή των Cream) – και το γράφω τούτο, παρότι αμφιβάλλω σφόδρα αν ο Μαρκέζης κατανοούσε τη σημασία του γεγονότος. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Λίγες μέρες αργότερα, όταν περνούσε το πρώτο φούσκωμα στο στήθος, οι Τζούνιορς σκέφτηκαν πως έπρεπε να ζήση εκείνο που είχαν φτιάξει μαζί με τον Θάνο. Ο Έρικ, ο παλιός κιθαρίστας των Γιάρντεμπερντς[sic], που έπαιζε τώρα με τους Φέισες στο Ιγκλού, έγινε προσωρινά κιθαρίστας τους». Ο δημοσιογράφος διατυπώνει σαν κάτι να… τρέχει στα γύφτικα!  Και με το δίκιο του ίσως… Πάνω ακριβώς από την παράγραφο αυτή υπάρχει η φωτογραφία του Eric Clapton (μία τρίτη φωτογραφία δηλαδή, κοντινή και καθαρή) με την λεζάντα που βλέπετε…

Είναι λογικό να υποθέσει κανείς πως το εξασέλιδο φωτο-κείμενο του Μαρκέζη στην Αθηναία διαβάστηκε στην εποχή του. Και βασικά πρέπει να διαβάστηκε από τα μέλη των Juniors. Δεν γίνεται να μην διαβάστηκε. Άρα, δεν είναι παράλογο να υποθέσει κανείς, πως οι Juniors (και όποιοι άλλοι), ήδη από τον Νοέμβριο του ’65, γνώριζαν πως για κάποιες νύχτες (ή μέρες) συνυπήρξαν σε πάλκα της Αθήνας και του Πειραιά με τον Eric Clapton τωνYardbirds. Φαντάζομαι, δε, σ’ αυτό το σημείο, μια κάποια πλάκα τέλος πάντων που θα έπαθαν.

Έτσι, εγώ προσωπικώς, θα δικαιολογήσω όσα μέλη του γκρουπ (και όποιους άλλους της παλιάς φρουράς) μπορεί να έλεγαν μέσα στα χρόνια, ή σήμερα, πως γνώριζαν με ποιον είχαν να κάνουν ήδη από τότε… Από πότε; Μα από τον Νοέμβριο του ’65. Από τον Νοέμβριο όμως, και όχι από τον Οκτώβριο. Εκτός αν αποδειχθεί κι αυτό. Με ντοκουμέντα της εποχής όμως ε… Όχι με τωρινές συνεντεύξεις…

Να πέσει το rhythm n’ blues…

http://pisostapalia.blogspot.gr/

http://www.periodiko.net/οταν-ο-eric-clapton-ήταν-κιθαρίστας-στο-ελληνικό/

Klaus Nomi - Total Eclipse 1981 Live Video HD

Sun Of Man - l (2013) (Full Album)

Κωμωδία Θανάτου - Υπόγεια Δωμάτια

Ορίστε και ένα νέο μουσικό σχήμα, με επιρροές από τα μελαγχολικά 80's! Γνήσιο Gothic από τους Έλληνες ''Κωμωδία Θανάτου'', πλαισιωμένο από ένα σκοτεινό και απόλυτα ταιριαστό VideoClip!

The Underground Youth - Morning Sun

Domo - Domo - 2010

Estas Tonne Live Boom Festival 2014 [Road to Utopia]

Ο κιθαρίστας Estas Tone, σε ένα ακόμη εκπληκτικό κιθαριστικό κονσέρτο, παίζει Live στο Boom φεστιβάλ στην Πορτογαλία το καλοκαίρι του 2014. Εικόνες Ελευθερίας και Αγάπης, Ανθρώπινες και μοναδικές, ξετυλίγονται μέσα από αυτό το μοναδικό ντοκουμέντο!

Pink Turns Blue - Your Master Is Calling

AC/DC -Thunderstuck (Steve'n 'Seagulls)

Ακόμη μια εκπληκτική διασκευή σε διάσημο Rock κομμάτι από τα αγροτόπαιδα Steve'n 'Seagulls, σε μια Live εκτέλεση!

GRAVEYARD - Hisingen Blues

killing joke - european super state

Stoned Jesus - I'm The Mountain

Rock Ιστορίες (Οι Rolling Stones στην Αθήνα το 1967)

Τι συνέβη πραγματικά στην πρώτη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, λίγο πριν την έλευση της Χούντας. Μια συνέντευξη με τον Ντίνο Κονσολάκη τον Έλληνα ηχολήπτη των Rolling Stones από τις Rock Ιστορίες με τον Ηλία Σελιμά.

The Machine - Coda Sun

Stamatis Stabos - Nuclear Acid Bomb

Κι όμως! Τα ένδοξα 60's είναι εδώ! Απολαύστε ένα υπέροχο κομμάτι από τον Έλληνα δημιουργό, και ταξιδέψτε με τη μηχανή του χρόνου, στην εποχή του πειραματισμού και της ελευθερίας!

Γιάννης Αγγελάκας, V.I.C, Παύλος Παυλίδης, Thee Holy Strangers, Sleepin Pillow, Βαγγέλης Μαρκαντώνη

Χαμός στο ελληνικό follow up του Release Athens

Από τους 

Το follow up του Release Athens, το οποίο παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες, χτυπούσε χθες βράδυ στους ήχους της εγχώριας μουσικής σκηνής, αποδεικνύοντας -για ακόμη μια φορά- πως τέτοιες διοργανώσεις σαν αυτή, αποτελούν -τουλάχιστον- περίτρανη απόδειξη πολιτισμού!

Από τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα ως την Αθήνα, ό,τι ζήσαμε χθες βράδυ μπορεί να το χαρακτηρίσει η μουσική συσπείρωση και η συγκίνηση. Από το Λονδίνο ως το Άμστερνταμ «εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν» κατέληξε στην Αθήνα, σε μια σπουδαία «Γιορτή» για την ελληνική rock μουσική. Ναι, αναρριγήσαμε ακούγοντας τονΓιάννη Αγγελάκα να τραγουδά Τρύπες. Ναι, χορέψαμε με τον Παύλο Παυλίδη & B-Movies που μας ξεσήκωναν κάθε λεπτό της εμφάνισής τους. Ναι, αισθανθήκαμε στο πετσί μας την παράδοση της Ελλάδας που συναντά τον σκληρό ήχο, στο κλαρίνο των Villagers Of Ioannina City. Ζεσταθήκαμε με τους Thee Holy Strangers του Αλέξη Καλοφωλιά. Ηλεκτριστήκαμε με τους ενισχυτές των Sleepin Pillow και ήρθαμε πιο κοντά στα τραγούδια του Βαγγέλη Μαρκαντώνη!

Σε μια βραδιά-συνάντηση ορόσημο της εγχώριας σκηνής, με διαρκή κορύφωση, καλές προθέσεις και αυθορμητισμό, η μεγαλειώδης προσέλευση κόσμου έδειξε πως σε τέτοιους καιρούς κρίσης, στη συνείδησή μας ξαγρυπνά η φλόγα των ευγενών ποθών και της διάδρασης!!

Κ.Κ.

Υπό την ζέση του καυτού απογευματινού ήλιου, η σκηνή της Πλατείας Νερού, λίγο πριν τις 18:00, υποδέχτηκε τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη. Μετρώντας ήδη τρία άλμπουμ με το συγκρότημα Ανοιχτή Θάλασσα, στους οποίους συμμετέχει ως μπασίστας, τραγουδιστής και δημιουργός των κομματιών, αλλά και έχοντας ολοκληρώσει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο "Ξένη Γη", η εναρκτήρια μισάωρη παρουσία του στο μονοήμερο φεστιβάλ απέσπασε το χειροκρότημα όσων ήταν από κάτω.

Μαζί με τους μουσικούς που τον συνόδευαν και τις κοπέλες στα φωνητικά, το νεο-έντεχνο rock, με τον ελληνικό στίχο «μίλησε» σε όσους είχαν πάρει τις θέσεις των μπροστά και πέριξ του πάλκου για να τον ακούσουν. Με το τραγούδι του "Ο Φεβρουάριος Κι Εσύ" (Ostinato Rigore) κράτησε ένα ζωηρό tempo, όπως σχεδόν όλη του η εμφάνιση, προθερμαίνοντας την κατάσταση για τη συνέχεια!

Κ.Κ.

Οι πρώτοι Θεσσαλονικείς της βραδιάς ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά το και μισή της έκτης απογευματινής, ώρας που δεν ευνόησε καθόλου την προσέλευση του κοινού που ήθελε να τους ακούσει. Η έντονη ζέστη και η απουσία σκιάς από την άλλη, ανάγκασαν όσους είχαν βρεθεί από νωρίς στην Πλατεία Νερού να «κρυφτούν» σε διάφορες γωνίες και να ακούσουν από μακριά. Η αποκαρδιωτική συγκέντρωση του κόσμου στην αρχή του set, αδίκησε ως εικόνα το οργιώδες, παγανιστικό folky/psychy rock των Sleepin Pillow, που, όμως, δεν έδειξαν να πτοούνται καθόλου και την ίδρωσαν τη φανέλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ο τραγουδιστής και frontman της μπάντας, Nomik και η φλογέρα έδωσαν πόνο και -σε συνδυασμό με την άριστη απόδοση ήχου και υπολοίπων πέντε μελών- «ανάγκασαν» καθήμενους και μη να πάθουν ηλίαση και να μαζευτούν μπροστά στη σκηνή μέχρι και το τελευταίο τραγούδι. Έξυπνη και ποιοτική επιλογή για άνοιγμα των V.I.C.

Ακούστηκαν -μεταξύ άλλων- τα: Black Sea / Superman's Blues / Rise / Bring The Sun Back / Amplifier In My Heart

Κ.Μ.

Είκοσι λεπτά μετά τις 19:00, ήτοι ακριβώς στην προαναγγελθείσα ώρα, τη σκηνή της Πλατείας Νερού κατέλαβε το ελληνικό supergroup των Thee Holy Strangers. Η επταμελής παρέα του Άλεξ Καλοφωλιά κατάφερε με τη μουσική πείρα της να μεταμορφώσει τα σκοτεινά αστικά της μπλουζ σε ανάλαφρες, δροσερές αύρες και να ταιριάξει απόλυτα το lap steel με το καλοκαιρινό σκηνικό, κάνοντας πολλούς να ψάχνουν επιτόπου από ποια άλλα φεστιβάλ θα κάνει ένα πέρασμα φέτος.

Κατά τη διάρκεια του ημίωρου set τους, μας παρουσίασαν κάποια από τα πιο uptempo τους τραγούδια, αφιέρωσαν το "Truth & Sorrow" στον πρόωρα χαμένο Νίκο Τριανταφυλλίδη και, δείχνοντας τον καλό τους εαυτό και εκτός Drive Tribe, κέρδισαν σίγουρα αρκετούς νέους ακροατές.

SETLIST

Infinite Sea
Fiery Road
Trouble On Trouble
Truth & Sorrow
The Edge ;
SP Blues

Κ.Μ.

Έχουν περάσει πολλά live από τότε που θυμάμαι τον Παύλο επάνω στο πάλκο, σε B-Movie(s) σκηνικό, να μετατρέπει την ενέργειά του σε τραγούδι εισπράττοντας απλόχερα την αγάπη του κόσμου. Εξ άλλου, το έχουμε ξαναπεί: Το κοινό του διαρκώς ανανεώνεται και εξαπλώνεται, δίσκο με τον δίσκο! Δεν κρύβω, λοιπόν, να πω πως ένοιωσα εκείνη την εφηβική συγκίνηση, ακούγοντάς τον, μ’ αυτήν την ιδιαίτερη φωνή και τη χαρακτηριστική του σκηνική παρουσία. Η αρένα είχε ήδη γεμίσει ασφυκτικά, από κόσμο. Το "Άλλη Μια Μέρα" μας χαιρέτησε λίγο πριν την δύση του ηλίου, περίπου στις 20:10, ενώ από 'κει και πέρα ακολούθησε ένα καταιγιστικό set μιάμισης ώρας, με τραγούδια τόσο από τον τελευταίο δίσκο "Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο", όσο και από τη συνολική δισκογραφία του.

Το μάτι μας έπεσε στον Αλέκο Σπανίδη (ντράμερ) με μπλούζα Motorhead, ενώ το αφτί μας άκουγε τα "Τόσο Κοντά", "Το Τέλος Του Κόσμου", "Αερικό", "Στις Ακτές Του Παραδείσου", παιγμένα με μια καθάρια ένταση. Οι ζωντανές εμφανίσεις των Παύλου Παυλίδη & B-Movies εξελίσσονται σε εμπειρία, αφού έχουν την ικανότητα να διασκευάζουν τον εαυτό τους, αποδεικνύοντας εμπράκτως πως η μουσική, ωσάν ζωντανός οργανισμός, μεταμορφώνεται αναλόγως των περιστάσεων, προκαλώντας εκείνη την έκπληξη της πρώτης φοράς. Έτσι και χθες βράδυ, σχεδόν το μόνο που παρέμεινε ίδιο ήταν οι στίχοι των τραγουδιών, που τραγουδούσαν μαζί με τον κόσμο. Ανάμεσα σ’ αυτές τις «διασκευές» τα "Πάρε Με Μαζί Σου", "Ζεστός Αέρας", "Μόνο Αυτό", "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", "Ό,τι Θες Εσύ", "Τροφή Για Τα Θηρία" της περιόδου 1995-2000, εμπλούτισαν την ήδη ηλεκτρισμένη uptempo ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τόσο τους ίδιους, με τον Παυλίδη να μας ευχαριστεί για την όμορφη νύχτα, όσο κι εμάς που παρακολουθήσαμε τη φανταστική εμφάνισή τους, που δεν θέλαμε να τελειώσει!

SETLIST

Άλλη Μια Μέρα
Τόσο Κοντά
Άσε Με Εδώ
Το Τέλος Του Κόσμου
Μια Πυρκαγιά Σ’ ένα Σπιρτόκουτο
Αερικό
Στοιχειωμένο Σπίτι
Πάρε Με Μαζί Σου
Ζεστός Αέρας
Δεν Είμαι Από Εδώ
Στις Ακτές Του Παραδείσου
Μόνο Αυτό
Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι
Ό,τι Θες Εσύ
Τροφή Για Τα Θηρία
Αρκεί Που Περιμένω

Κ.Κ.

Με σχεδόν δέκα χρόνια πορείας και δύο full length δίσκους, οι Villagers Of Ioannina Cityέχουν βρει φανατικούς οπαδούς, επιβεβαιώνοντας ότι η μουσική είναι ενιαία, αρκεί να αφήνεται στην αισθητική της δημιουργίας. Η εισαγωγή με το "Skaros" συσπείρωσε τους θεατές γύρω τους. Με τα οκτώ τραγούδια που μετρήσαμε, κατάφεραν να δημιουργήσουν μικρό πανικό στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο της Πλατείας Νερού. Mε head banging, crowd surfing και φωτοβολίδες που άναψαν στα "Svarna" και "Ti Kako", οι VIC με το κλαρίνο και την τσαμπούνα έσμιγαν το folk ηχόχρωμα με την stoner τραχύτητα και έφεραν το παραδοσιακό στοιχείο της επαρχίας στην πρωτεύουσα.

Αργόσυρτοι, στιβαροί, όπως ακριβώς τα δημοτικά τραγούδια-μοιρολόγια της Ηπείρου, που διαφέρουν από εκείνα της υπόλοιπης Ελλάδας, οι VIC κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας τη μία ώρα που έπαιξαν. Τη διασκευή στο κομμάτι των Rotting Christ "Lex Talionis" με τον δικό τους νέο-folk τρόπο, ενέταξαν -πλέον- στο set list τους και όχι αδίκως! Ο χαμός, λοιπόν, ακολουθούσε τα "Nova" και "Krasi", με τον κόσμο να τραγουδά τον κάθε στίχο, αλλά και να χορεύει τσάμικο!

Τα "Karakolia", για το «καραούλι» των δυνάμεων καταστολής, στο φινάλε, έτυχε αλλεπάλληλων ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων, με το παρατεταμένο μουσικό του μέρος να μπλέκει το βασικό θέμα του παραδοσιακού τραγουδιού "Δω Στα Λιανοχορταρούδια" και να κλείνει τη δυνατή, εξαιρετική τους εμφάνιση.

SETLIST

Skaros
Nova
Lex Talionis (Rotting Christ cover)
Ehoes
Svarna
Ti Kako
Krasi
Karakolia

Κ.Κ.

Η ώρα ήταν λίγο μετά τις έντεκα και η σταθερότητα του προγράμματος, η ποιότητα των συγκροτημάτων και η θερμοκρασία που δεν έλεγε να πέσει με τίποτα στην Πλατεία Νερού, όλο το απόγευμα, είχαν εντυπωσιάσει τους χιλιάδες παρευρισκόμενους. Κάπου εκεί εμφανίστηκε και ο Γιάννης Αγγελάκας, με την καινούρια του μπάντα, σκοπεύοντας να κλείσουν με τον καλύτερο τρόπο μία εξαιρετική,σε όλα τα επίπεδα, βραδιά.

Μας χαιρέτησε με ένα λιτό και γραφικό πια «Γεια Σας» και απαίτησε "Δικαιοσύνη" ξεκινώντας έτσι το δικό του πάρτυ. Έχοντας μαζί πέντε ξεχωριστούς μουσικούς (δύο κιθάρες, ντραμς, σαξόφωνο και τρομπέτα) μας παρουσίασε την νέα οπτική / ακουστική που χρησιμοποιεί απο τα τέλη της περασμένης χρονιάς, στα ήδη γνωστά τραγούδια της σόλο καριέρας του όπως και σε μερικά απο την ένδοξη εποχή με τις "Τρύπες". Η συνέχεια έφερε τα "Αιρετικό" και "Τηλεντρόγκες" που με τη σειρά τους έφεραν το "Είμαι Τυχερός", τραγούδι που αφιέρωσε στο κοινό που παρακολουθούσε.

Ένα κοινό που δεν σταμάτησε λεπτό να χορεύει, να φωνάζει και να τραγουδάει τους στίχους, αψηφώντας την υπερβολική ζέστη όπως και τη χαμηλή σχετικά ένταση του ήχου. Αφού, λοιπόν, τραγουδήσαμε με όλη μας την ψυχή ότι ο "Χαμένος Τα Παίρνει Όλα", ο καλλιτέχνης μας ζήτησε να δείξουμε επιείκεια, καθώς θα έπαιζαν ένα καινούριο κομμάτι και δεν ήταν σίγουρος πόσο καλά προβαρισμένο το είχαν. Δυστυχώς, δεν συγκράτησα τον τίτλο (ίσως "Οι Ποιητές") ήταν, όμως, σίγουρα άλλο ένα τραγούδι, στα κλασσικά μοτίβα του Αγγελακά στιχουργικά και μουσικά που είναι καταδικασμένο να γίνει επιτυχία.

Αναμένουμε την επόμενη δουλειά του αφού έχουν περάσει πια τρία χρόνια από την "Γελαστή Ανηφόρα". Ένας δίσκος από τον οποίο έπαιξαν μόλις τρία τραγούδια, φαντάζομαι λόγω του κάπως περιορισμένου χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους. Γι' αυτό δεν είχαμε και το καθιερωμένο encore μετά από δήλωση του Γιάννη ότι δεν θέλει να σπαταλήσει τον χρόνο με το να ανεβο-κατέβει τη σκηνή. Τότε ήταν που ακούστηκε το "Θα Ανατέλλω" με την τρομπέτα και το σαξόφωνο να κάνουν ένα «πέρασμα» από τα "Σιγά Μην Κλάψω" και "Ακούω Την Αγάπη" εκτός από την μελωδία που όφειλαν να εκτελούν. Αρκετά ευφάνταστη ιδέα, όπως και η εκτέλεση του "Ταξιδιάρα Ψυχή" μόνο με ένα γιουκαλίλι και τον κόσμο στα lead vocals. Το φεστιβάλ που είχε χαρακτήρα γιορτής έκλεισε και με τη "Γιορτή" από Τρύπες και με τις ευχές του καλλιτέχνη για ένα καλό καλοκαίρι.

Εν κατακλείδι, είχαμε ένα άκρως επιτυχημένο φεστιβάλ με ίσως τα πιο δυνατά "rock" ονόματα της εγχώριας σκηνής, με χιλιάδες κόσμου να το στηρίζει και μια άψογη διοργάνωση. Γεγονός που μας  δείχνει ότι θα ήταν καλό να υπάρχουν πιο συχνά τέτοια φεστιβάλ στην Αθήνα και όχι μόνο στην επαρχία.

SETLIST

Δικαιοσύνη
Αιρετικό
Τηλεντρόγκες
Είμαι Τυχερός
Άγρια Των Άστρων Μουσική
Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά
Απο Δω Και Πάνω
Ο Χαμένος Τα Πάιρνει Όλα
Νέο Τραγούδι (χωρίς τίτλο)
Σαράβαλο
Το Τραίνο
Σιγά Μην Κλάψω
Ακούω Την Αγάπη
Ταξιδιάρα Ψυχή
Δωσ' Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη
Γλέντι
Πόθοι
Γιορτή

Πηγή:

http://www.rocking.gr/live/Giannis-Aggelakas-VIC-Paylos-Paylidis-Thee-Holy-Strangers-Sleepin-Pillow-Baggelis-Markantwnis--plateia-neroy-160616/27655

Villagers of Ioannina City - Zvara

Donovan - Lalena (Deep Purple)

Punk's not deaf: Παίζοντας πανκ δίπλα στη Λέσχη Κωφών

Στα '70s οι πανκ του Σαν Φρανσίσκο βρήκαν καταφύγιο σε μία Λέσχη Κωφών, δημιουργώντας το θρυλικό για την τοπική σκηνή Deaf Club, έναν χώρο απρόσμενης συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων

Η ιστορία έχει ως εξής: στα τέλη των 1970s, όταν το πανκ έκανε την έλευση του στο Σαν Φρανσίσκο, οι συναυλιακοί χώροι της πόλης δεν άνοιγαν τις πόρτες τους στο νέο μουσικό είδος για την διοργάνωση live και πάρτυ. Η λύση στο πρόβλημα αυτό όμως βρέθηκε τυχαία, όταν ο μάνατζερ του πανκ/σκα συγκροτήματος The Offs, Robert Hanrahan βγήκε ένα βράδυ για μια βόλτα στο Mission District του Σαν Φρανσίσκο. Καθώς έτρωγε το μπουρίτο του, παρατήρησε απέναντι του μια πινακίδα που έλεγε "ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΡΟΣ ΕΝΟΙΚΙΑΣΗ". Μπήκε στο κτήριο, ανέβηκε τις σκάλες και συνάντησε δύο τύπους που παρακολουθούσαν τηλεόραση χωρίς ήχο και χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Σύντομα αντιλήφθηκε πως ήταν κωφοί και φυσικά η προφορική επικοινωνία θα ήταν άσκοπη. Πήρε λοιπόν ένα κομμάτι χαρτί κι έγραψε ότι ενδιαφερόταν να νοικιάσει την αίθουσα. Ο Μπίλ, ένας μουστακαλής, λάγνος τύπος του οποίου το επίθετο ο μάνατζερ των Offs ισχυριζόταν πως δεν έμαθε ποτέ, ήταν ο υπεύθυνος του χώρου. Στο χαρτί που του έτεινε έγραψε από κάτω την απάντηση "ΟΚ & $ 250", ποσό με το οποίο ο Hanrahan συμφώνησε κι έτσι γεννήθηκε το βραχύβιο μεν, αλλά ιστορικό πανκ κλαμπ "The Deaf Club".   Η αίθουσα συνεστιάσεων και εκδηλώσεων της Λέσχης Κωφών του Σαν Φρανσίσκο στεγαζόταν στην γωνία της 16ης Οδού και Βαλένσια ήδη από την δεκαετία του 1930, και έμελλε να μετατραπεί σε ένα από τα πιο καυτά και επιδραστικά πανκ κλαμπ της Δυτικής Ακτής. Συγκροτήματα όπως οι Dead Kennedys, D.O.A., The Subhumans, Tuxedomoon, X, Flipper, και οι The Germs θα εμφανίζονταν τακτικά εκεί μέσα στα επόμενα περίπου δύο χρόνια. Το The Deaf Club μπορεί να μη λειτούργησε παραπάνω από 18 με 20 μήνες, αλλά αποτέλεσε τον πρώτο θρυλικό χώρο της πανκ σκηνής του Bay Area. Ο ίδιος ο Jello Biafra είχε πει πως "η μαγεία του Τhe Deaf Club είναι η οικεία και γεμάτη ιδρώτα ατμόσφαιρα του, είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα σπουδαίο και μεγάλο πάρτυ σε σπίτι."  

Το Deaf Club άνοιξε τις πόρτες του το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 1978, φιλοξενώντας τους τοπικούς πανκ ήρωες The Offs, The Mutants και On The Rag (που έγιναν αργότερα γνωστές ως Noh Mercy). Το εισιτήριο κόστιζε $2, το ηχοσύστημα ήταν φτηνό, δεν υπήρχαν φώτα σκηνής και σχεδόν δεν υπήρχε ούτε σκηνή. Για να παραγγείλει κανείς την μπύρα του έπρεπε να γράψει σημείωμα και να το δώσει στο μπαρ.

Φοβούμενη πως θα προκαλούνταν φασαρίες η αστυνομία έκανε αισθητή την παρουσία της ήδη από το πρώτο βράδυ στέλνοντας ένα περιπολικό. Οι αστυνομικοί ανέβηκαν στον χώρο, έριξαν μια ματιά και στη συνέχεια έφυγαν. Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολυάριθμες μελλοντικές επισκέψεις τους. Ο χώρος ήταν σκοτεινός και γεμάτος από όλους εκείνους που είχαν μάθει το νέο. Η μουσική συνεχίστηκε όλο το βράδυ, με πολύ αλκοόλ και ακόμα περισσότερες χειρονομίες, νοηματικής και αυτοσχέδιες, ανάμεσα στα παλαιά και τα νεόκοπα μέλη της λέσχης.   Με μόνη εξαίρεση τα μικρά πόστερ, το Deaf Club δεν διαφημιζόταν πουθενά, γεγονός που του επέτρεψε να παραμείνει πραγματικά underground καθ' όλη την διάρκεια της λειτουργίας του. Τα μόνα πραγματικά προβλήματα που αντιμετώπισε ήταν από την μία οι chicanos που ενοχλήθηκαν από την πανκ εισβολή στην περιοχή τους, και από την άλλη οι καταγγελίες των κατοίκων των διπλανών κτηρίων για ηχορρύπανση. Η αστυνομία πραγματοποιούσε επαναλαμβανόμενες εφόδους και έκλεισε προσωρινά το κλαμπ αρκετές φορές. 

Εκτός από συναυλίες και πάρτυ, στο Deaf Club διοργανώνονταν επίσης προβολές ταινιών και καλλιτεχνικές performances. Το κλαμπ έκλεισε οριστικά μετά από την ολοκλήρωση του Western Front, ενός φεστιβάλ πανκ και σκα συγκροτημάτων της Δυτικής Ακτής.

Ωστόσο, το ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο χαρακτηριστικό του εν λόγω συναυλιακού χώρου, και εκείνο που τον καθιστά μοναδικό, ήταν η διαρκής παρουσία των κωφών και κωφαλάλων στην αίθουσα. Μπορεί να μην άκουγαν πανκ - εδώ αποκτά σχεδόν κυριολεκτικό νόημα το hashtag διπλής - ωστόσο έμοιαζαν να απολαμβάνουν την πανκ ατμόσφαιρα, τον έξαλλο χορό, και την ένταση των ηχητικών κυμάτων. Στην πραγματικότητα η πανκ μουσική είναι σχεδόν ιδανική για κωφούς, καθώς η ιδιαίτερα υψηλή ένταση μαζί με τους φρενήρεις και συνεχούς χτύπους σε ρυθμό 4/4 προκαλούν αισθητές δονήσεις. Όσοι σύχναζαν στο κλαμπ λένε πως θυμούνταν τους κωφούς να χορεύουν στον ρυθμό, καθοδηγούμενοι από τις δονήσεις ή να ακουμπούν τα χέρια τους στα τραπέζια για να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν την μουσική καλύτερα.

Μπορεί να μην είναι προφανές, αλλά η διάσταση της κοινωνικοποίησης, της συμμετοχής και της αποδοχής ήταν σημαντική για τους κωφούς. Η συνύπαρξη αυτή προσέφερε μια ουσιαστική έκθεση σε έναν καινοφανή και τελείως διαφορετικό κόσμο, μία άγνωστη ως τότε σε εκείνους κουλτούρα. Το κλίμα στο The Deaf Club ήταν φιλικό, χωρίς καυγάδες και φασαρίες. Στη μία πλευρά έβλεπε κανείς τα πανκιά να χτυπιούνται σε κατάσταση χάους, και από την άλλη στο μπαρ τους κωφούς να πίνουν μπύρες και να μιλάνε στην νοηματική, με πλατιά χαμόγελα να στολίζουν τα πρόσωπα τους γιατί όλο αυτό τους φαινόταν υπέροχο. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει κι ο Βρετανός dj Johnnie Walker: "Απολάμβαναν την ατμόσφαιρα, χωρίς να χρειάζεται να ακούνε την μουσική."    Ένας δίσκος-φόρος τιμής με ζωντανές ηχογραφήσεις των Offs, Pink Section, Tuxedomoon, KGB και Dead Kennedys στο The Deaf Club κυκλοφόρησε το 1980 από την Walking Dead Records με τίτλο Can You Hear Me? Music From the Deaf Club.

Tuxedomoon, Live στο The Deaf Club, 9 Οκτωβρίου 1979:

Dead Kennedys, Live στο Deaf Club:

Πηγή:
http://www.lifo.gr/articles/retronaut_articles/100926