killing joke - european super state

Stoned Jesus - I'm The Mountain

Rock Ιστορίες (Οι Rolling Stones στην Αθήνα το 1967)

Τι συνέβη πραγματικά στην πρώτη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, λίγο πριν την έλευση της Χούντας. Μια συνέντευξη με τον Ντίνο Κονσολάκη τον Έλληνα ηχολήπτη των Rolling Stones από τις Rock Ιστορίες με τον Ηλία Σελιμά.

The Machine - Coda Sun

Stamatis Stabos - Nuclear Acid Bomb

Κι όμως! Τα ένδοξα 60's είναι εδώ! Απολαύστε ένα υπέροχο κομμάτι από τον Έλληνα δημιουργό, και ταξιδέψτε με τη μηχανή του χρόνου, στην εποχή του πειραματισμού και της ελευθερίας!

Γιάννης Αγγελάκας, V.I.C, Παύλος Παυλίδης, Thee Holy Strangers, Sleepin Pillow, Βαγγέλης Μαρκαντώνη

Χαμός στο ελληνικό follow up του Release Athens

Από τους 

Το follow up του Release Athens, το οποίο παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες, χτυπούσε χθες βράδυ στους ήχους της εγχώριας μουσικής σκηνής, αποδεικνύοντας -για ακόμη μια φορά- πως τέτοιες διοργανώσεις σαν αυτή, αποτελούν -τουλάχιστον- περίτρανη απόδειξη πολιτισμού!

Από τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα ως την Αθήνα, ό,τι ζήσαμε χθες βράδυ μπορεί να το χαρακτηρίσει η μουσική συσπείρωση και η συγκίνηση. Από το Λονδίνο ως το Άμστερνταμ «εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν» κατέληξε στην Αθήνα, σε μια σπουδαία «Γιορτή» για την ελληνική rock μουσική. Ναι, αναρριγήσαμε ακούγοντας τονΓιάννη Αγγελάκα να τραγουδά Τρύπες. Ναι, χορέψαμε με τον Παύλο Παυλίδη & B-Movies που μας ξεσήκωναν κάθε λεπτό της εμφάνισής τους. Ναι, αισθανθήκαμε στο πετσί μας την παράδοση της Ελλάδας που συναντά τον σκληρό ήχο, στο κλαρίνο των Villagers Of Ioannina City. Ζεσταθήκαμε με τους Thee Holy Strangers του Αλέξη Καλοφωλιά. Ηλεκτριστήκαμε με τους ενισχυτές των Sleepin Pillow και ήρθαμε πιο κοντά στα τραγούδια του Βαγγέλη Μαρκαντώνη!

Σε μια βραδιά-συνάντηση ορόσημο της εγχώριας σκηνής, με διαρκή κορύφωση, καλές προθέσεις και αυθορμητισμό, η μεγαλειώδης προσέλευση κόσμου έδειξε πως σε τέτοιους καιρούς κρίσης, στη συνείδησή μας ξαγρυπνά η φλόγα των ευγενών ποθών και της διάδρασης!!

Κ.Κ.

Υπό την ζέση του καυτού απογευματινού ήλιου, η σκηνή της Πλατείας Νερού, λίγο πριν τις 18:00, υποδέχτηκε τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη. Μετρώντας ήδη τρία άλμπουμ με το συγκρότημα Ανοιχτή Θάλασσα, στους οποίους συμμετέχει ως μπασίστας, τραγουδιστής και δημιουργός των κομματιών, αλλά και έχοντας ολοκληρώσει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο "Ξένη Γη", η εναρκτήρια μισάωρη παρουσία του στο μονοήμερο φεστιβάλ απέσπασε το χειροκρότημα όσων ήταν από κάτω.

Μαζί με τους μουσικούς που τον συνόδευαν και τις κοπέλες στα φωνητικά, το νεο-έντεχνο rock, με τον ελληνικό στίχο «μίλησε» σε όσους είχαν πάρει τις θέσεις των μπροστά και πέριξ του πάλκου για να τον ακούσουν. Με το τραγούδι του "Ο Φεβρουάριος Κι Εσύ" (Ostinato Rigore) κράτησε ένα ζωηρό tempo, όπως σχεδόν όλη του η εμφάνιση, προθερμαίνοντας την κατάσταση για τη συνέχεια!

Κ.Κ.

Οι πρώτοι Θεσσαλονικείς της βραδιάς ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά το και μισή της έκτης απογευματινής, ώρας που δεν ευνόησε καθόλου την προσέλευση του κοινού που ήθελε να τους ακούσει. Η έντονη ζέστη και η απουσία σκιάς από την άλλη, ανάγκασαν όσους είχαν βρεθεί από νωρίς στην Πλατεία Νερού να «κρυφτούν» σε διάφορες γωνίες και να ακούσουν από μακριά. Η αποκαρδιωτική συγκέντρωση του κόσμου στην αρχή του set, αδίκησε ως εικόνα το οργιώδες, παγανιστικό folky/psychy rock των Sleepin Pillow, που, όμως, δεν έδειξαν να πτοούνται καθόλου και την ίδρωσαν τη φανέλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ο τραγουδιστής και frontman της μπάντας, Nomik και η φλογέρα έδωσαν πόνο και -σε συνδυασμό με την άριστη απόδοση ήχου και υπολοίπων πέντε μελών- «ανάγκασαν» καθήμενους και μη να πάθουν ηλίαση και να μαζευτούν μπροστά στη σκηνή μέχρι και το τελευταίο τραγούδι. Έξυπνη και ποιοτική επιλογή για άνοιγμα των V.I.C.

Ακούστηκαν -μεταξύ άλλων- τα: Black Sea / Superman's Blues / Rise / Bring The Sun Back / Amplifier In My Heart

Κ.Μ.

Είκοσι λεπτά μετά τις 19:00, ήτοι ακριβώς στην προαναγγελθείσα ώρα, τη σκηνή της Πλατείας Νερού κατέλαβε το ελληνικό supergroup των Thee Holy Strangers. Η επταμελής παρέα του Άλεξ Καλοφωλιά κατάφερε με τη μουσική πείρα της να μεταμορφώσει τα σκοτεινά αστικά της μπλουζ σε ανάλαφρες, δροσερές αύρες και να ταιριάξει απόλυτα το lap steel με το καλοκαιρινό σκηνικό, κάνοντας πολλούς να ψάχνουν επιτόπου από ποια άλλα φεστιβάλ θα κάνει ένα πέρασμα φέτος.

Κατά τη διάρκεια του ημίωρου set τους, μας παρουσίασαν κάποια από τα πιο uptempo τους τραγούδια, αφιέρωσαν το "Truth & Sorrow" στον πρόωρα χαμένο Νίκο Τριανταφυλλίδη και, δείχνοντας τον καλό τους εαυτό και εκτός Drive Tribe, κέρδισαν σίγουρα αρκετούς νέους ακροατές.

SETLIST

Infinite Sea
Fiery Road
Trouble On Trouble
Truth & Sorrow
The Edge ;
SP Blues

Κ.Μ.

Έχουν περάσει πολλά live από τότε που θυμάμαι τον Παύλο επάνω στο πάλκο, σε B-Movie(s) σκηνικό, να μετατρέπει την ενέργειά του σε τραγούδι εισπράττοντας απλόχερα την αγάπη του κόσμου. Εξ άλλου, το έχουμε ξαναπεί: Το κοινό του διαρκώς ανανεώνεται και εξαπλώνεται, δίσκο με τον δίσκο! Δεν κρύβω, λοιπόν, να πω πως ένοιωσα εκείνη την εφηβική συγκίνηση, ακούγοντάς τον, μ’ αυτήν την ιδιαίτερη φωνή και τη χαρακτηριστική του σκηνική παρουσία. Η αρένα είχε ήδη γεμίσει ασφυκτικά, από κόσμο. Το "Άλλη Μια Μέρα" μας χαιρέτησε λίγο πριν την δύση του ηλίου, περίπου στις 20:10, ενώ από 'κει και πέρα ακολούθησε ένα καταιγιστικό set μιάμισης ώρας, με τραγούδια τόσο από τον τελευταίο δίσκο "Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο", όσο και από τη συνολική δισκογραφία του.

Το μάτι μας έπεσε στον Αλέκο Σπανίδη (ντράμερ) με μπλούζα Motorhead, ενώ το αφτί μας άκουγε τα "Τόσο Κοντά", "Το Τέλος Του Κόσμου", "Αερικό", "Στις Ακτές Του Παραδείσου", παιγμένα με μια καθάρια ένταση. Οι ζωντανές εμφανίσεις των Παύλου Παυλίδη & B-Movies εξελίσσονται σε εμπειρία, αφού έχουν την ικανότητα να διασκευάζουν τον εαυτό τους, αποδεικνύοντας εμπράκτως πως η μουσική, ωσάν ζωντανός οργανισμός, μεταμορφώνεται αναλόγως των περιστάσεων, προκαλώντας εκείνη την έκπληξη της πρώτης φοράς. Έτσι και χθες βράδυ, σχεδόν το μόνο που παρέμεινε ίδιο ήταν οι στίχοι των τραγουδιών, που τραγουδούσαν μαζί με τον κόσμο. Ανάμεσα σ’ αυτές τις «διασκευές» τα "Πάρε Με Μαζί Σου", "Ζεστός Αέρας", "Μόνο Αυτό", "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", "Ό,τι Θες Εσύ", "Τροφή Για Τα Θηρία" της περιόδου 1995-2000, εμπλούτισαν την ήδη ηλεκτρισμένη uptempo ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τόσο τους ίδιους, με τον Παυλίδη να μας ευχαριστεί για την όμορφη νύχτα, όσο κι εμάς που παρακολουθήσαμε τη φανταστική εμφάνισή τους, που δεν θέλαμε να τελειώσει!

SETLIST

Άλλη Μια Μέρα
Τόσο Κοντά
Άσε Με Εδώ
Το Τέλος Του Κόσμου
Μια Πυρκαγιά Σ’ ένα Σπιρτόκουτο
Αερικό
Στοιχειωμένο Σπίτι
Πάρε Με Μαζί Σου
Ζεστός Αέρας
Δεν Είμαι Από Εδώ
Στις Ακτές Του Παραδείσου
Μόνο Αυτό
Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι
Ό,τι Θες Εσύ
Τροφή Για Τα Θηρία
Αρκεί Που Περιμένω

Κ.Κ.

Με σχεδόν δέκα χρόνια πορείας και δύο full length δίσκους, οι Villagers Of Ioannina Cityέχουν βρει φανατικούς οπαδούς, επιβεβαιώνοντας ότι η μουσική είναι ενιαία, αρκεί να αφήνεται στην αισθητική της δημιουργίας. Η εισαγωγή με το "Skaros" συσπείρωσε τους θεατές γύρω τους. Με τα οκτώ τραγούδια που μετρήσαμε, κατάφεραν να δημιουργήσουν μικρό πανικό στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο της Πλατείας Νερού. Mε head banging, crowd surfing και φωτοβολίδες που άναψαν στα "Svarna" και "Ti Kako", οι VIC με το κλαρίνο και την τσαμπούνα έσμιγαν το folk ηχόχρωμα με την stoner τραχύτητα και έφεραν το παραδοσιακό στοιχείο της επαρχίας στην πρωτεύουσα.

Αργόσυρτοι, στιβαροί, όπως ακριβώς τα δημοτικά τραγούδια-μοιρολόγια της Ηπείρου, που διαφέρουν από εκείνα της υπόλοιπης Ελλάδας, οι VIC κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας τη μία ώρα που έπαιξαν. Τη διασκευή στο κομμάτι των Rotting Christ "Lex Talionis" με τον δικό τους νέο-folk τρόπο, ενέταξαν -πλέον- στο set list τους και όχι αδίκως! Ο χαμός, λοιπόν, ακολουθούσε τα "Nova" και "Krasi", με τον κόσμο να τραγουδά τον κάθε στίχο, αλλά και να χορεύει τσάμικο!

Τα "Karakolia", για το «καραούλι» των δυνάμεων καταστολής, στο φινάλε, έτυχε αλλεπάλληλων ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων, με το παρατεταμένο μουσικό του μέρος να μπλέκει το βασικό θέμα του παραδοσιακού τραγουδιού "Δω Στα Λιανοχορταρούδια" και να κλείνει τη δυνατή, εξαιρετική τους εμφάνιση.

SETLIST

Skaros
Nova
Lex Talionis (Rotting Christ cover)
Ehoes
Svarna
Ti Kako
Krasi
Karakolia

Κ.Κ.

Η ώρα ήταν λίγο μετά τις έντεκα και η σταθερότητα του προγράμματος, η ποιότητα των συγκροτημάτων και η θερμοκρασία που δεν έλεγε να πέσει με τίποτα στην Πλατεία Νερού, όλο το απόγευμα, είχαν εντυπωσιάσει τους χιλιάδες παρευρισκόμενους. Κάπου εκεί εμφανίστηκε και ο Γιάννης Αγγελάκας, με την καινούρια του μπάντα, σκοπεύοντας να κλείσουν με τον καλύτερο τρόπο μία εξαιρετική,σε όλα τα επίπεδα, βραδιά.

Μας χαιρέτησε με ένα λιτό και γραφικό πια «Γεια Σας» και απαίτησε "Δικαιοσύνη" ξεκινώντας έτσι το δικό του πάρτυ. Έχοντας μαζί πέντε ξεχωριστούς μουσικούς (δύο κιθάρες, ντραμς, σαξόφωνο και τρομπέτα) μας παρουσίασε την νέα οπτική / ακουστική που χρησιμοποιεί απο τα τέλη της περασμένης χρονιάς, στα ήδη γνωστά τραγούδια της σόλο καριέρας του όπως και σε μερικά απο την ένδοξη εποχή με τις "Τρύπες". Η συνέχεια έφερε τα "Αιρετικό" και "Τηλεντρόγκες" που με τη σειρά τους έφεραν το "Είμαι Τυχερός", τραγούδι που αφιέρωσε στο κοινό που παρακολουθούσε.

Ένα κοινό που δεν σταμάτησε λεπτό να χορεύει, να φωνάζει και να τραγουδάει τους στίχους, αψηφώντας την υπερβολική ζέστη όπως και τη χαμηλή σχετικά ένταση του ήχου. Αφού, λοιπόν, τραγουδήσαμε με όλη μας την ψυχή ότι ο "Χαμένος Τα Παίρνει Όλα", ο καλλιτέχνης μας ζήτησε να δείξουμε επιείκεια, καθώς θα έπαιζαν ένα καινούριο κομμάτι και δεν ήταν σίγουρος πόσο καλά προβαρισμένο το είχαν. Δυστυχώς, δεν συγκράτησα τον τίτλο (ίσως "Οι Ποιητές") ήταν, όμως, σίγουρα άλλο ένα τραγούδι, στα κλασσικά μοτίβα του Αγγελακά στιχουργικά και μουσικά που είναι καταδικασμένο να γίνει επιτυχία.

Αναμένουμε την επόμενη δουλειά του αφού έχουν περάσει πια τρία χρόνια από την "Γελαστή Ανηφόρα". Ένας δίσκος από τον οποίο έπαιξαν μόλις τρία τραγούδια, φαντάζομαι λόγω του κάπως περιορισμένου χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους. Γι' αυτό δεν είχαμε και το καθιερωμένο encore μετά από δήλωση του Γιάννη ότι δεν θέλει να σπαταλήσει τον χρόνο με το να ανεβο-κατέβει τη σκηνή. Τότε ήταν που ακούστηκε το "Θα Ανατέλλω" με την τρομπέτα και το σαξόφωνο να κάνουν ένα «πέρασμα» από τα "Σιγά Μην Κλάψω" και "Ακούω Την Αγάπη" εκτός από την μελωδία που όφειλαν να εκτελούν. Αρκετά ευφάνταστη ιδέα, όπως και η εκτέλεση του "Ταξιδιάρα Ψυχή" μόνο με ένα γιουκαλίλι και τον κόσμο στα lead vocals. Το φεστιβάλ που είχε χαρακτήρα γιορτής έκλεισε και με τη "Γιορτή" από Τρύπες και με τις ευχές του καλλιτέχνη για ένα καλό καλοκαίρι.

Εν κατακλείδι, είχαμε ένα άκρως επιτυχημένο φεστιβάλ με ίσως τα πιο δυνατά "rock" ονόματα της εγχώριας σκηνής, με χιλιάδες κόσμου να το στηρίζει και μια άψογη διοργάνωση. Γεγονός που μας  δείχνει ότι θα ήταν καλό να υπάρχουν πιο συχνά τέτοια φεστιβάλ στην Αθήνα και όχι μόνο στην επαρχία.

SETLIST

Δικαιοσύνη
Αιρετικό
Τηλεντρόγκες
Είμαι Τυχερός
Άγρια Των Άστρων Μουσική
Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά
Απο Δω Και Πάνω
Ο Χαμένος Τα Πάιρνει Όλα
Νέο Τραγούδι (χωρίς τίτλο)
Σαράβαλο
Το Τραίνο
Σιγά Μην Κλάψω
Ακούω Την Αγάπη
Ταξιδιάρα Ψυχή
Δωσ' Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη
Γλέντι
Πόθοι
Γιορτή

Πηγή:

http://www.rocking.gr/live/Giannis-Aggelakas-VIC-Paylos-Paylidis-Thee-Holy-Strangers-Sleepin-Pillow-Baggelis-Markantwnis--plateia-neroy-160616/27655

Villagers of Ioannina City - Zvara

Donovan - Lalena (Deep Purple)

Punk's not deaf: Παίζοντας πανκ δίπλα στη Λέσχη Κωφών

Στα '70s οι πανκ του Σαν Φρανσίσκο βρήκαν καταφύγιο σε μία Λέσχη Κωφών, δημιουργώντας το θρυλικό για την τοπική σκηνή Deaf Club, έναν χώρο απρόσμενης συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων

Η ιστορία έχει ως εξής: στα τέλη των 1970s, όταν το πανκ έκανε την έλευση του στο Σαν Φρανσίσκο, οι συναυλιακοί χώροι της πόλης δεν άνοιγαν τις πόρτες τους στο νέο μουσικό είδος για την διοργάνωση live και πάρτυ. Η λύση στο πρόβλημα αυτό όμως βρέθηκε τυχαία, όταν ο μάνατζερ του πανκ/σκα συγκροτήματος The Offs, Robert Hanrahan βγήκε ένα βράδυ για μια βόλτα στο Mission District του Σαν Φρανσίσκο. Καθώς έτρωγε το μπουρίτο του, παρατήρησε απέναντι του μια πινακίδα που έλεγε "ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΡΟΣ ΕΝΟΙΚΙΑΣΗ". Μπήκε στο κτήριο, ανέβηκε τις σκάλες και συνάντησε δύο τύπους που παρακολουθούσαν τηλεόραση χωρίς ήχο και χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Σύντομα αντιλήφθηκε πως ήταν κωφοί και φυσικά η προφορική επικοινωνία θα ήταν άσκοπη. Πήρε λοιπόν ένα κομμάτι χαρτί κι έγραψε ότι ενδιαφερόταν να νοικιάσει την αίθουσα. Ο Μπίλ, ένας μουστακαλής, λάγνος τύπος του οποίου το επίθετο ο μάνατζερ των Offs ισχυριζόταν πως δεν έμαθε ποτέ, ήταν ο υπεύθυνος του χώρου. Στο χαρτί που του έτεινε έγραψε από κάτω την απάντηση "ΟΚ & $ 250", ποσό με το οποίο ο Hanrahan συμφώνησε κι έτσι γεννήθηκε το βραχύβιο μεν, αλλά ιστορικό πανκ κλαμπ "The Deaf Club".   Η αίθουσα συνεστιάσεων και εκδηλώσεων της Λέσχης Κωφών του Σαν Φρανσίσκο στεγαζόταν στην γωνία της 16ης Οδού και Βαλένσια ήδη από την δεκαετία του 1930, και έμελλε να μετατραπεί σε ένα από τα πιο καυτά και επιδραστικά πανκ κλαμπ της Δυτικής Ακτής. Συγκροτήματα όπως οι Dead Kennedys, D.O.A., The Subhumans, Tuxedomoon, X, Flipper, και οι The Germs θα εμφανίζονταν τακτικά εκεί μέσα στα επόμενα περίπου δύο χρόνια. Το The Deaf Club μπορεί να μη λειτούργησε παραπάνω από 18 με 20 μήνες, αλλά αποτέλεσε τον πρώτο θρυλικό χώρο της πανκ σκηνής του Bay Area. Ο ίδιος ο Jello Biafra είχε πει πως "η μαγεία του Τhe Deaf Club είναι η οικεία και γεμάτη ιδρώτα ατμόσφαιρα του, είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα σπουδαίο και μεγάλο πάρτυ σε σπίτι."  

Το Deaf Club άνοιξε τις πόρτες του το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 1978, φιλοξενώντας τους τοπικούς πανκ ήρωες The Offs, The Mutants και On The Rag (που έγιναν αργότερα γνωστές ως Noh Mercy). Το εισιτήριο κόστιζε $2, το ηχοσύστημα ήταν φτηνό, δεν υπήρχαν φώτα σκηνής και σχεδόν δεν υπήρχε ούτε σκηνή. Για να παραγγείλει κανείς την μπύρα του έπρεπε να γράψει σημείωμα και να το δώσει στο μπαρ.

Φοβούμενη πως θα προκαλούνταν φασαρίες η αστυνομία έκανε αισθητή την παρουσία της ήδη από το πρώτο βράδυ στέλνοντας ένα περιπολικό. Οι αστυνομικοί ανέβηκαν στον χώρο, έριξαν μια ματιά και στη συνέχεια έφυγαν. Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολυάριθμες μελλοντικές επισκέψεις τους. Ο χώρος ήταν σκοτεινός και γεμάτος από όλους εκείνους που είχαν μάθει το νέο. Η μουσική συνεχίστηκε όλο το βράδυ, με πολύ αλκοόλ και ακόμα περισσότερες χειρονομίες, νοηματικής και αυτοσχέδιες, ανάμεσα στα παλαιά και τα νεόκοπα μέλη της λέσχης.   Με μόνη εξαίρεση τα μικρά πόστερ, το Deaf Club δεν διαφημιζόταν πουθενά, γεγονός που του επέτρεψε να παραμείνει πραγματικά underground καθ' όλη την διάρκεια της λειτουργίας του. Τα μόνα πραγματικά προβλήματα που αντιμετώπισε ήταν από την μία οι chicanos που ενοχλήθηκαν από την πανκ εισβολή στην περιοχή τους, και από την άλλη οι καταγγελίες των κατοίκων των διπλανών κτηρίων για ηχορρύπανση. Η αστυνομία πραγματοποιούσε επαναλαμβανόμενες εφόδους και έκλεισε προσωρινά το κλαμπ αρκετές φορές. 

Εκτός από συναυλίες και πάρτυ, στο Deaf Club διοργανώνονταν επίσης προβολές ταινιών και καλλιτεχνικές performances. Το κλαμπ έκλεισε οριστικά μετά από την ολοκλήρωση του Western Front, ενός φεστιβάλ πανκ και σκα συγκροτημάτων της Δυτικής Ακτής.

Ωστόσο, το ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο χαρακτηριστικό του εν λόγω συναυλιακού χώρου, και εκείνο που τον καθιστά μοναδικό, ήταν η διαρκής παρουσία των κωφών και κωφαλάλων στην αίθουσα. Μπορεί να μην άκουγαν πανκ - εδώ αποκτά σχεδόν κυριολεκτικό νόημα το hashtag διπλής - ωστόσο έμοιαζαν να απολαμβάνουν την πανκ ατμόσφαιρα, τον έξαλλο χορό, και την ένταση των ηχητικών κυμάτων. Στην πραγματικότητα η πανκ μουσική είναι σχεδόν ιδανική για κωφούς, καθώς η ιδιαίτερα υψηλή ένταση μαζί με τους φρενήρεις και συνεχούς χτύπους σε ρυθμό 4/4 προκαλούν αισθητές δονήσεις. Όσοι σύχναζαν στο κλαμπ λένε πως θυμούνταν τους κωφούς να χορεύουν στον ρυθμό, καθοδηγούμενοι από τις δονήσεις ή να ακουμπούν τα χέρια τους στα τραπέζια για να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν την μουσική καλύτερα.

Μπορεί να μην είναι προφανές, αλλά η διάσταση της κοινωνικοποίησης, της συμμετοχής και της αποδοχής ήταν σημαντική για τους κωφούς. Η συνύπαρξη αυτή προσέφερε μια ουσιαστική έκθεση σε έναν καινοφανή και τελείως διαφορετικό κόσμο, μία άγνωστη ως τότε σε εκείνους κουλτούρα. Το κλίμα στο The Deaf Club ήταν φιλικό, χωρίς καυγάδες και φασαρίες. Στη μία πλευρά έβλεπε κανείς τα πανκιά να χτυπιούνται σε κατάσταση χάους, και από την άλλη στο μπαρ τους κωφούς να πίνουν μπύρες και να μιλάνε στην νοηματική, με πλατιά χαμόγελα να στολίζουν τα πρόσωπα τους γιατί όλο αυτό τους φαινόταν υπέροχο. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει κι ο Βρετανός dj Johnnie Walker: "Απολάμβαναν την ατμόσφαιρα, χωρίς να χρειάζεται να ακούνε την μουσική."    Ένας δίσκος-φόρος τιμής με ζωντανές ηχογραφήσεις των Offs, Pink Section, Tuxedomoon, KGB και Dead Kennedys στο The Deaf Club κυκλοφόρησε το 1980 από την Walking Dead Records με τίτλο Can You Hear Me? Music From the Deaf Club.

Tuxedomoon, Live στο The Deaf Club, 9 Οκτωβρίου 1979:

Dead Kennedys, Live στο Deaf Club:

Πηγή:
http://www.lifo.gr/articles/retronaut_articles/100926

Yuri Gagarin - At The Center Of All Infinity (2015, Full album)

Από το Gothenburg της Σουηδίας, έρχεται ένα νέο συγκρότημα ψυχεδελικού Space Rock, που δημιουργήθηκε μόλις το 2012. Απολαύστε το νέο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, και ταξιδέψτε στα πέρατα του σύμπαντος!

Μπαλάντες για φόνους - Όλα τα όμορφα

Η νέα Ελληνική μπάντα που συμμετέχει το πρώην μέλος των Διάφανων Κρίνων, Παντελής Ροδοστόγλου! Μελαγχολικές και νοσταλγικές μελωδίες, που τις συνοδεύουν με την ιδιότητα του εραστή, υπέροχοι στίχοι με ποιητική υπόσταση!

 

Liquid Sound Company - League For Spiritual Discovery Lives

Ακόμη μια μπάντα ψυχεδελικού Rock από το Texas, που μπορεί να δημιουργήθηκε το 1996 αλλά έχει κυκλοφορήσει μόλις 3 άλμπουμ! Απολαύστε τους σε αυτό το εκπληκτικό κομμάτι γνήσιου ψυχεδελικού Rock!

ONE MAN DROP - One Man Drop (Full album)

Το πρώτο άλμπουμ της Ελληνικής μπάντας που είναι μια μίξη psych rock και garage από τα 90's, οι οποίοι έπαιξαν support στους Naxatras. Η εγχώρια μουσική σκηνή εμπλουτίζεται και προκαλεί το ενδιαφέρον μας.

Live Review: Naxatras/ One Man Drop @ Death Disco, 22/5/2016

Written by  Μιχάλης Κουρής

Ο τυπικός αλλά τακτικός παρατηρητής των ελληνικών μέσων μουσικής πληροφόρησης (αν και το αυτό ισχύει και στα “ξένα” σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό) μπορεί με ευκολία να διακρίνει την αγωνία τους να εντοπίσουν - ει δυνατόν, πρώτα από όλους - το νέο underground (ξανά, χρησιμοποιούμε τον όρο για ευκολία μιας και το internet έχει φέρει τα πάντα στην “επιφάνεια”) όνομα που θα συναρπάσει το κοινό και θα αποτελέσει το επόμενο δυνατό χαρτί της ελληνικής σκηνής - ώστε όχι μόνο αυτή να βαυκαλίζεται για το υψηλό ποιοτικό επίπεδο της, αλλά και να αποδείξει σε ημετέρους και “εξωσχολικούς” πως έχει εμπορικά νόημα και ύπαρξης. Αναζητώντας λοιπόν τους νέους Planet Of Zeus και 1000mods και αναγνωρίζοντας το γκελ που έχει ο ήχος αυτός στην εγχώρια νεολαία τα τελευταία χρόνια, ασυναίσθητα τα αυτιά των ακροατών, απλών και ειδικών,, συγκεντρώνονται περισσότερο σε πιο heavy rock/psychedelic/stoner ακούσματα. Οι Θεσσαλονικείς Naxatras, ως εκπρόσωποι της “ταξιδιάρικης” πλευράς αυτής της τάσης, πέτυχαν από το πρώτο κιόλας άλμπουμ που κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι (2015, για την ευκολία του αναγνώστη του μακρινού μέλλοντος) να αγγίξουν το ντόπιο κοινό χωρίς να κάνουν κάποια εξαντλητική διαφήμιση στο υλικό τους ή, ακόμη περισσότερο, χωρίς να έχουν πίσω τους κάποια εταιρία προώθησης που να τους βοηθήσει σε αυτό το έργο. Με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους (ΙΙ τιτλοφορείται, μην ψάχνετε πρωτοτυπίες), η κάθοδος στην Αθήνα για την παρουσίασή του κρίθηκε επιβεβλημένη.

Οι One Man Drop μοιράζονται μέλη με τους Madleaf (ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό ενεργό ρόλο έπαιζε σε αυτούς ο Διαμαντής Καζούρης των Make Believe) αλλά δεν σχετίζονται ηχητικά (και σωστά, αν με ρωτάτε, αλλιώς η ύπαρξή τους θα είχε λιγότερο νόημα). Δεν θα έπρεπε λοιπόν, στην support εμφάνισή τους στο live, να περιμένετε από αυτούς σκληρούς ήχους από το σεντούκι των heavy rock συγκροτημάτων, αλλά ένα psych rock με garage προσμίξεις, μία ιδέα grunge revival (ειδικά στα φωνητικά) και το ανάλογο fuzz-άκι, μία μίξη που εκ του αποτελέσματος φανέρωνε πως τα μέλη της μπάντας σέβονται και γνωρίζουν τα είδη με τα οποία καταπιάνονται. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε λίγο πριν μπει το 2016 και περιήλθε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δεύτερη σκέψη στην κατοχή του γράφοντος μετά το live. Το άλμπουμ αποδόθηκε ζωντανά στην ολότητά του, με ελαφρώς περισσότερη ενέργεια και σαφώς περισσότερο groove, απόρροια του στιβαρού rhythm section της μπάντας. Στα θετικά θα πρέπει φυσικά να συμπεριλάβουμε και την πολύ καλή διασκευή (ίσον διασκευή με άποψη) στο Suspicious Minds του Elvis Presley. Οι νεότερες ηλικίες λογικά εκτίμησαν την όχι τόσο λαοφιλή μουσική άποψή τους, σίγουρα όμως όσοι είχαν μεγαλύτερη εξοικείωση με το psych rock θα ταυτίστηκαν περισσότερο. Η απόδοση της μπάντας βεβαίως δεν μπορούσε να τεθεί υπό αμφισβήτηση και κομμάτια όπως το 2 is 3, With You και Just Me δεν μπορούν (ούτε πρέπει) να περάσουν απαρατήρητα από κανέναν σοβαρό ακροατή του γενικότερου rock ήχου. Περιμένω να τους ξαναδώ ζωντανά, γιατί όχι σε ένα πιο “δικό τους” live.

Δεν μπορώ να γνωρίζω φυσικά τις προσδοκίες των μελών των Naxatras όταν ταξίδευαν προς την πρωτεύουσα, αλλά όσο νά ’ναι μία δικαίωση θα πρέπει να την ένιωσαν όταν αντίκρυσαν μπροστά τους ένα Death Disco γεμάτο από ακροατές κάθε ηλικίας. Άγουροι πιτσιρικάδες με “παρθένα” αυτιά μέχρι ώριμοι μεσήλικες που έχουν φάει τα χρόνια τους να ακούν ενδιαφέρουσες μουσικές, ξεπούλησαν τα εισιτήρια της συναυλίας, σε μια ημέρα μάλιστα που οι απεργίες των ΜΜΜ, η τυπική κυριακάτικη ραστώνη και η ανοιξιάτικη βροχή δυνητικά θα καθίσταντο ανασταλτικοί παράγοντες για την αθρόα προσέλευση. Τα συνεχή χαμόγελά της μπάντας, και ειδικότερα του μπασίστα Γιάννη Βαγενά που είχε αναλάβει το επικοινωνιακό κομμάτι σε σχέση με το κοινό, μόνο ικανοποίηση φανέρωναν για αυτό που βίωναν επί μιάμιση περίπου ώρα.

Στη μιάμιση λοιπόν αυτή ώρα της εμφάνισής των Naxatras ακούστηκαν τα περισσότερα δισκογραφημένα κομμάτια τους (ακόμη και μέσα από το ξεχωριστό στη δισκογραφία τους ΕΡ), παρέχοντας έτσι μία ολοκληρωμένη εικόνα της μπάντας. Από το εναρκτήριο Oort Cloud/Proxima Centauri ως το καταληκτικό crescendo (κι ας ξέφυγαν λίγο εκεί, συνεπαρμένοι από την στιγμή), με χαρακτηριστικότερους ενδιάμεσους σταθμούς το “post-apocalyptic blues” του Downer, την chill-out ατμόσφαιρα του Waves (που βρήκε ιδιαίτερα μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό), το hit-άκι του τελευταίου δίσκου Sisters Of The Sun (που ακούσατε σε πρόσφατη εκπομπή μας) και το απαραίτητο/πολυαναμενόμενο I Am The Beyonder (με εμβόλιμο εκτός προγράμματος riff του Hassan I Sahbba στο κεντρικό σόλο, ελέω και των δύο εμφανίσεων των Hawkwind στην Ελλάδα), όλα τα κομμάτια παρουσιάστηκαν σε εξαιρετικές εκτελέσεις και με ήχο-κανόνι. Παρά το φαινομενικό χύμα της υπόθεσης, που ενδεχομένως προκύπτει από το μουσικό ύφος της μπάντας και τον τρόπο και χρόνο της ηχογράφησης των δίσκων, οι πολύ προσεγμένες trippy προβολές (που έμοιαζαν ταιριαστές για κάθε κομμάτι όπως προβάλλονταν στο backdrop του Death Disco και, πολύ σημαντικό, ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ και δεν υπήρχαν απλώς για να αποτελέσουν άλλο ένα bullet στο βιογραφικό της μπάντας) με κύριο πρωταγωνιστή τη μάσκα που δεσπόζει στα εξώφυλλά τους, όπως και ο εξαιρετικός και στοχευμένος ήχος, έδειχναν πως δεν είναι ακριβώς η τύχη που ορίζει την πορεία τους, έστω κι αν οι ίδιοι υποστηρίζουν πως ο τρόπος που κινούνται στηρίζεται περισσότερο στον αυθορμητισμό.

Οι ψυχεδελικοί ήχοι που μας προσφέρει το βορειοελλαδίτικο τρίο εννοείται πως έχουν ξανακουστεί στο παρελθόν, ειδικά στα 60s και τα 70s - μιλάμε για σχεδόν μισό αιώνα πίσω - όπως αυτά πέρασαν στους νεότερους συνεχιστές (καλύτερα: αναβιωτές) του ύφους και διαμόρφωσαν τις σύγχρονες ψυχεδελικές τάσεις. Έτσι κι αλλιώς όμως σε ένα live δεν αναζητάς τόσο τη μουσική πρωτοτυπία όσο την ψυχική σύνδεση που έχουν οι μουσικοί με το υλικό τους και το κατά πόσο επιτυγχάνουν να την επικοινωνήσουν στους θεατές. Καθ΄όλα δικαιολογημένο λοιπόν που, μετά το τέλος της εμφάνισής τους, τα μέλη της μπάντας δεν προλάβαιναν να δέχονται συγχαρητήρια από φίλους και λοιπούς παριστάμενους. Το αθηναϊκό κοινό χάρηκε σίγουρα που είδε μία από τις πλέον ανερχόμενες (ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη, εδώ που τα λέμε…) νέες ελληνικές μπάντες σε μία headline εμφάνιση τώρα που κινούνται ζεστά. Ελπίζουμε να τους δούμε ξανά στην πόλη μας. Τώρα που προλαβαίνουμε, γιατί ποιος ξέρει αν στο σύντομο μέλλον θα κάνουμε μαύρα μάτια να τους δούμε ζωντανά επειδή θα περιοδεύουν εκτενώς στο εξωτερικό (προσωπικά τους το εύχομαι).

Κείμενο: Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Shanti Thomaidi

Τα νέα παιδιά από την Θεσσαλονίκη, εισέβαλαν στον χώρο του Live Club Death Disco, αποδεικνύοντας πως το ψυχεδελικό Rock κάνει ακόμα αισθητή την παρουσία του! Απολαύστε τους!

Πηγή:

http://soundgaze.gr/index.php/sunaulies/live-reviews/item/2310-naxatras-one-man-drop-death-disco-22-5-2016

Νατάσσα Μποφίλιου - Εν Λευκώ

Σε αυτό το σημείο θα διαφοροποιηθώ από τις συνηθισμένες μουσικές μου προτιμήσεις, και θα προτείνω ένα υπέροχο κομμάτι από την καταπληκτική ερμηνεύτρια της ποιοτικής Ελληνικής μουσικής, πλαισιωμένο από ένα ταιριαστό βίντεο! Επιτέλους! Ένα Ελληνικό κομμάτι με ποιοτικό στίχο! 

Ludovico Einaudi - Time Lapse - In A Time Lapse

Mondo Drag

We Look Like Scholars - Redeemer (Ingest the Cassette)

Νέο Rock αίμα από το Ohio, κυκλοφόρησε το πρώτο του EP! Υπέροχες ταξιδιάρικες μελωδίες, που αξίζουν την προσοχή σας!

Mondo Drag - Mondo Drag (2015) (Full Album)

Gary Jules - (Luc Arbogast) Mad World

Operation ANTI-ACTA (The anthem)

Ludovico Einaudi - Time Lapse - In A Time Lapse

Ημισκούμπρια 20 Χρόνια Fuzz Club 9/4/16.

MilanKu - Hypomanie

My grande finale - Long road, no home

EYES OF THE NIGHTMARE JUNGLE - Dreamstealers

Sleepin Pillow, Fool In The Box @ KooKoo, 25/03/16

Οι Sleepin Pillow εκπλήρωσαν την υπόσχεση τους για περισσότερα live στην πρωτεύουσα με μια συγκλονιστική εμφάνιση

Περίεργη μέρα η περασμένη Παρασκευή, καθώς λόγω της εθνικής αργίας, μα και του βροχερού καιρού, όλα έμοιαζαν να κινούνται σε ρυθμούς σχεδόν νωχελικούς, αλλά συνάμα πιο ανθρώπινους. Έτσι, μετά και την αλλαγή χώρου εμφάνισης, που προέκυψε την τελευταία σχεδόν στιγμή, κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς το KooKoo, όπου θα εμφανίζονταν ξανά επί αθηναϊκού εδάφους οι Sleepin Pillow, τέσσερις μόλις μήνες μετά από εκείνη τους την εμφάνιση στο Ρομάντσο.

Τη βραδιά ξεκίνησαν οι αθηναίοι alternative rockers Fool In The Box, που για περίπου τρία τέταρτα της ώρας ζέσταναν για τα καλά το κοινό, παρουσιάζοντας τραγούδια από τις δυο τους δισκογραφικές απόπειρες, συν μια εξαιρετική διασκευή στο κλασσικό κομμάτι των Beatles :I Want You (She's So Heavy)". Το ιδιαίτερο στυλ τους, συνδυάζει ιδανικά το alternative rock της δεκαετίας του '90, με το crossover prog, ενώ οι καλοδουλεμένες φωνητικές γραμμές αποτελούν ένα μεγάλο ατού των συνθέσεων τους. Κατόπιν λοιπόν μιας ψυχωμένης εμφάνισης, κατά την οποία σίγουρα κέρδισαν νέους ακροατές, κατέβηκαν από τη σκηνή λίγο πριν τις 22:30, αφήνοντας μας να περιμένουμε ανυπόμονα τη συνέχεια.

Δίχως ιδιαίτερη καθυστέρηση, οι Sleepin Pillow ανέβηκαν στη σκηνή ένα τέταρτο πριν τις έντεκα, με το μαγαζί να είναι πλέον σχεδόν γεμάτο. Η εμφάνιση τους ξεκίνησε δυναμικά με το "Bring The Sun Back" από το τελευταίο EP, με το κοινό να τους υποδέχεται εγκάρδια, δείχνοντας από την αρχή πως θα μας προσφέρουν ακόμη μια μνημειώδη εμφάνιση. Έχοντας εδώ και καιρό αποφασίσει να αφήσουν πίσω τους τα κουστούμια που χαρακτήριζαν τις ζωντανές τους εμφανίσεις τα πρώτα χρόνια, παρουσιάστηκαν πιο άνετοι, συνεπαίρνοντας μας με τις πολυποίκιλες συνθέσεις τους, που συνδυάζουν την ιδιαιτερότητα του experimental/psychedelic rock με τον εξωτικό αέρα της Ανατολής και το μαγευτικό χαρμάνι ελληνικών ήχων.

Παράλληλα, το εξαιρετικό visual projection σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη παρουσία και τις κινήσεις του frontman, Nomik, συνέβαλαν τα μέγιστα στο οπτικοακουστικό θέαμα, ενισχύοντας τη δραματική υπόσταση της μουσικής των Θεσσαλονικιών, που όσο περνούσε η ώρα μας βύθιζαν στην εξερεύνηση των ενδότερων του ψυχισμού μας. Κομμάτια όπως το "Amplifier In My Heart" και το "Masterpiece" θα έπρεπε να θεωρούνται ήδη κλασσικά, ενώ το αγαπημένο "Black Sea" ανάβλυζε αρώματα κατευθείαν από τον Πόντο, αποτελώντας μια από τις κορυφές της εμφάνισής τους. Ακόμη, ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνουμε στο "Apples On An Orange Tree", όπου, προτού παιχτεί, ο Nomik το αφιέρωσε στους γονείς τους, εντείνοντας την συναισθηματική φόρτιση ενός έτσι κι αλλιώς έντονου κομματιού, μα και στο σχεδόν punk "December", το οποίο παρουσίασαν τόσο κατά τη διάρκεια του κυρίως set τους, όσο και στο δεύτερο, κατόπιν απαίτησης του κοινού, encore, το οποίο ανέδειξε ακόμη περισσότερο τις δυναμικές του σε συναυλιακές συνθήκες.

Έτσι, έπειτα από δύο γεμάτες ώρες όπου ταξίδεψαν το κοινό με τους ρυθμούς τους, μας αποχαιρέτησαν διαμέσου χειροκροτημάτων και επευφημιών, εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεσή τους για περισσότερες και συχνότερες επισκέψεις στην πρωτεύουσα, με μια συγκλονιστική εμφάνιση, δείγμα πραγματικά μεγάλης μπάντας.

SETLIST

Bring The Sun Back
Digital Babylon
Amplifier In My Heart
Silicone
Apples On An Orange Tree
December
Superman’s Blues
Winter Dreams
Rise
Simple Words of Truth
An Idiot’s Point Of View
Instrument Of Time
Pathetic
Masterpiece
The Light is Real
This World Is Over

Encore:
Black Sea
Tunaloon
Holy Monster

Encore 2:
December

Πηγή:

http://www.rocking.gr/live/Sleepin-Pillow-Fool-In-The-Box--KooKoo-250316/26901#image_1

If These Trees Could Talk - The Sun Is In The North

Two Steps From Hell - Black Blade

Red Sparowes - The great leap forward

Alcest - Délivrance

Metro Decay - Κειμήλια

Capsize - Big Black Delta

Γουρούνια στο Διάστημα - Όπως Πάντα

Estas Tonne (This Incredibly Talented Guitarist Will Steal You'r Heart)

The Sound Defects - The Iron Horse [Full album]

Amon Düül II - Yeti (1970) German Prog

Spooky Tooth - Better By You Better Than Me (The Barn 1969)

Sleepin Pillow - The Instrument Of Time

Paint the Sky Red - Not All Who Wander Are Lost (Full Album)